«پایان جهان» در سال 1969 منتشر شد، یعنی در پنجمین یا آخرین دوره هنر شاعری پابلو نرودا. در این کتاب بار دیگر شاعر نه تنها تعهدش را به انسان به کناری نمی‌نهد بلکه در آستانه غروب قرن بیستم بر پایداری و تداوم انسان نامتناهی و رسیدنش به خوشبختی تاکیدی دوباره دارد. برکشنده «انسان نامتناهی» چیزی که در عهدی دیگر تعریف دیگری از آن به دست داده بود «بزرگ‌تر از دریا و جزیره هایش» کاملا آگاه است به اینکه رها کردن انسان به معنای تنها گذاشتن اوست با مرگ و تباهی. پابلو نرودا (زاده ۱۲ ژوئیه ۱۹۰۴ – درگذشته ۲۳ سپتامبر ۱۹۷۳) نام مستعار نویسندگی ریکاردو الیسر نفتالی ریس باسوآلت، دیپلمات، سناتور و شاعر نوگرای شیلیایی و برنده جایزه نوبل ادبیات، بود. او نام مستعار خود را از نام یان نرودا شاعر اهل چک انتخاب کرده بود. نرودا در سال ۱۹۷۱ برنده جایزه نوبل ادبیات شد. «پستچی»، «من هستم»، «خاطرات من»، «ما بسیاریم»، «اشعار تکمیلی»، «اقامت بر روی زمین»، «سرودهای همگانی»، «بیست سرود عاشقانه» و «یک غم آوا»، «آوای جهانی»، «تاریک و روشنا» و «یادبودهای جزیره‌ی سیاه» از آثار نرودا هستند که بخشی از آن‌ها در ایران ترجمه و منتشر شده‌اند. کتاب حاضر را نشر «نیلوفر» منتشر کرده است.
