کتاب غرور و تعصب

زمانی گذشت. از بینگلی و دارسی هیچ خبری نبود. جین به همراه دایی و زن دایی اش به «هانسفورد» رفت تا بتواند روحیه از دست رفته اش را بازیابد. پس از حدود یک هفته الیزابت هم پیش او رفت در آنجا با دارسی دیدار کرد. دارسی به او اظهار عشق و علاقه کرد؛ ولی الیزابت با رد درخواست او، از ستم های او به ویــکهام و جدا کردن چارلز از جین حرف زد. فردای آن روز دارسی در نامه ای به الیزابت نوشت: «خانم محترم! ویکهام فردی هوس باز و دروغگو است. او آن انسانی نیست که شما تصور می کنید او قصد فریب خواهر کوچک من را داشت که با تلاش های من موفق نشد.

الیزابت خواست مادرش را به ماندن قانع کند، حتی کوشید با بهانه ای خودش را از این مخمصه برهاند، اما فرمان قاطع مادرش او را متوقف کرد. عاقبت وقتی تنها شدند آقای کالینز گفت: «دوشیزه الیزا، مطمئن باشید که بی تمایلی تان، شما را در نگاه من جذاب تر می کند. من تصمیم به ازدواج دارم؛ چرا که ازدواج مهم ترین وظیفه برای هر عضو کلیساست. از طرفی می خواهم با شما ازدواج کنم؛ چرا که پس از مرگ پدرتان این خانه به من می رسد و به گمانم بهترین تصمیم آن است که همسرم را از میان دختران بنت انتخاب کنم.» (از کتاب غرور و تعصب)

کاملا درک می کنم. آن طور که مرسوم است دوشیزگان جوان در جواب به خواستگار مورد پسندشان پاسخ رد می دهند. اما با دومین درخواست پاسخشان مثبت خواهد بود.

آقای بنت ضمن رفتن به طرف کتابخانه‌اش که رو به اتاق نشیمن باز می‌شد در جواب همسرش گفت: اشتباه می‌کنی عزیزم… من برای اعصاب تو احترام زیادی قایلم. هرچی باشه اونا از دوستای قدیمی من هستن…. بیش‌تر از بیست ساله که دارم باهاشون زندگی می‌کنم.

خانم بنت زد زیر گریه: اوه …. تو اصلا احساس نداری، نمی‌دونی من چه عذابی می‌کشم.

خانم بنت زد زیر گریه: اوه …. تو اصلا احساس نداری، نمی‌دونی من چه عذابی می‌کشم.

امیدوارم حالت بهتر بشه عزیزم و اون‌قدر زنده بمونی که بتونی با همه همسایه‌های جوون و پولداری که این دور و بر زندگی می‌کنند آشنا بشی.

تو واقعا ادم رو کفری می‌کنی! اصلا به دخترات اهمیت نمی‌دی. پنج‌تا دختر – می‌فهمی پنج تا!- جن حالا بیست‌وسه سالشه! یعنی قراره همه اونا پیردختر بشن؟

واقعاً…! هیچ‌کدوم از اونا چیزی ندارن که بخواهیم ازشون تعریف کنیم. همه‌شون مث بقیهٔ دخترا کودن و بی‌شعورن.

الیزابت که دلیلی نمی‌دید این حالت بلاتکلیفی را ادامه بدهد، به محض رفتن کیتی، با جسارت تمام باز هم با آقای دارسی راه رفت. حاال وقتش شده بود که تصمیمش را عملی کند. به خودش جرئت داد و گفت: آقای دارسی، من آدم کاملا خودخواهی هستم. برای آرامش دادن به احساسات خودم هیچ فکر نمی‌کنم که شاید احساسات شما جریحه دار بشود. نمی‌توانم جلوخودم را بگیرم و بابت محبت فوق العاده‍ای که در حق خواهر بیچاره‌ام کرده‌اید از شما تشکر نکنم. (از کتاب غرور و تعصب)

از وقتی که به این مطلب پی برده‌ام، مدام دلم می‌خواسته به شما بگویم که چه احساس امتنانی دارم. اگر بقیۀ افراد خانواده نیز می‌دانستند، الان صرفاً من نبودم که تشکر خود را به زبان می‌آوردم. دارسی هیجان‌زده و متعجب جواب داد: متأسفم، خیلی متأسفم که شما از موضوعی باخبر شده‌اید که اگر درست به شما انتقال نداده باشند احتمالا باعث رنجش می‌شود. هیچ فکر نمی‌کردم که خانم گاردینر این قدر غیرقابل اعتماد باشند. زن دایی‌ام تقصیری ندارد. حواس پرتی لیدیا باعث شد من بفهمم شما در قضیه دخیل بوده‌اید. خب، من هم تا جزئیات برایم روشن نمی‌شد آرامش پیدا نمی‌کردم. اجازه بدهید بارها از شما تشکر کنم. از طرف همۀ اعضای خانواده‌ام تشکر می‌کنم، به خاطر بلندنظری و محبتی که محرک شما در این کار پر زحمت بوده و این همه دردسر را تحمل کرده بودید تا آنها را پیدا کنید. (از کتاب غرور و تعصب)

زمانی گذشت. از بینگلی و دارسی هیچ خبری نبود. جین به همراه دایی و زن دایی‌اش به «هانسفورد» رفت تا بتواند روحیه از دست رفته‌اش را بازیابد. پس از حدود یک هفته‌ الیزابت هم پیش او رفت در آنجا با دارسی دیدار کرد. دارسی به او اظهار عشق و علاقه کرد؛ ولی الیزابت با رد درخواست او، از ستم‌های او به ویــکهام و جدا کردن چارلز از جین حرف زد. فردای آن روز دارسی در نامه‌ای به الیزابت نوشت: «خانم محترم! ویکهام فردی هوس‌باز و دروغگو است. او آن انسانی نیست که شما تصور می کنید او قصد فریب خواهر کوچک‌ من را داشت که با تلاش های من موفق نشد.

شنیدم آقای کالینز از تو تقاضای ازدواج کرده؟»
«بله پدر.»
«پیشنهادش رو رد کردی؟»
«بله آقا.»
«خب حالا بریم سر اصل مطلب. مادرت اصرار داره که تو این پیشنهاد رو قبول کنی… این‌طور نیست خانم بنت؟»
«بله… وگرنه دیگه تو صورتش نگاه نمی‌کنم.»
«تو بد وضعی گیر کردی الیزابت، از امروز تو برای یکی از ما دو تا غریبه به حساب می‌آی… اگه با آقای کالینز ازدواج نکنی مادرت بهت نگاه نمی‌کنه و اگه ازدواج بکنی من!»
زنش با عصبانیت فریاد زد «آقای بنت!»

زنگ در شنیده شد و دو نفر به اتاق وارد شدند. سرهنگ فیتز ویلیام پسر‌ دایی آقای دارسی بود. سی ساله بود و با این که صورت قشنگی نداشت ولی از نظر شخصیتی و روابط عمومی یک مرد پخته به نظر می‌رسید. از برخورد او به راحتی می‌توانستی بفهمی که یک مرد تحصیل کرده است. خیلی حاضر‌ جواب بود و صحبت هایش آدم را جذب می‌کرد. آقای دارسی بعد از این که چند کلمه حرف زد دیگر هیچ نگفت و مدتی آرام یک جا نشسته بود. هرچند در آخر از الیزابت پرسش‌هایی درباره‌ی خانواده‌اش کرد.

الیزابت و شارلوت دریافتند که سرهنگ فیتز ویلیام از گفتگو با آن‌ها لذت می‌برد و از دید او الیزابت دختری برازنده تعریف و تحسین است. ولی نمی‌توانستند درک کنند دارسی برای چه به خانه کشیش آمده بود. هدفش گفت‌و‌گو نبوده است؛ برای این که کل زمانی که آن جا بود هیچ حرفی نزد و حتی یک کلمه هم بر زبان نیاورد اگر هم یک موقعی چیزی می‌گفت به خاطر این بود که یک ضرورتی پیش می‌آمد که بایستی حرف می‌زد یعنی به میل خودش نبود. معذب به نظر می‌رسید و به هیچ وجه از این عمل حس خوبی نداشت.

شارلوت علت رفتار دارسی را نمی‌توانست حدس بزند و معلوم بود گیج شده است. سرهنگ فیتز ویلیام اکثراً با پسر دایی‌اش شوخی می‌کرد و عنوان می‌کرد که رفتار مؤدبانه‌ای ندارد. شارلوت باور داشت که این عمل دارسی به خاطر عشق است و به همین دلیل خیلی زیرکانه او را زیر نظر قرار داد. او متوجه این موضوع شد که آقای دارسی بیشتر مواقع به الیزابت نگاه می‌کند. اما این که چه احساسی پشت این نگاه‌ها مخفی است را نمی‌توانست درک کند. شک داشت و نمی‌توانست بداند که آیا نشانه‌ای از تمجید در آن نگاه‌ها است یا نه. (از کتاب غرور و تعصب)

هنوز آن‌قدر از اقامتم در هرتفوردشایر نگذشته بود که متوجه شدم بینگلی خواهر بزرگ‌تر شما را به سایر دختران آن‌جا ترجیح می‌دهد. من قبلاً هم شاهد عشق‌های او بودم ولی در مهمانی رقص ندرفیلد بود که فهمیدم علاقه‌اش به دوشیزه بنت خیلی بیش‌تر از مواردی است که قبلاً دیده بودم. خواهر شما آن‌طور که من دیدم همیشه جذاب، گیرا و با نشاط بود ولی به‌ نظرم می‌رسید که احساسات آن کاملاً با بینگلی فرق می‌کند. اگر شما تشخیص دیگری دارید، پس حتماً من اشتباه کردم و عصبانیت شما بی‌دلیل نبوده. البته دلایل دیگری هم برای این دلزدگی وجود داشته. رفتار خانوادۀ مادری شما گرچه ایرادهایی دارد ولی در مقایسه با بی‌نزاکتی‌های مادر و خواهران دیگر شما ناچیز است. من را ببخشید. دلم نمی‌خواهد شما را ناراحت کنم ولی مایلم به شما این دلگرمی را بدهم که من همیشه رفتار شما و دوشیزه بنت را تحسین کردم. در مورد آن رابطه تنها کاری که من کردم این بود که دوستم را از ادامۀ ماجرایی که به گمانم خوشبختی به همراه نمی‌آورد آگاه کردم. او را به لندن بردم و گفتم خواهر شما نمی‌تواند به خواسته‌های او پاسخ مناسب بدهد. البته چیزی هست که از آن رضایت ندارم و آن این‌که من جریان حضور خواهرتان را در شهر از دوستم پنهان نگه داشتم.

شاید این کار دون شأن من بود البته دوستم هنوز از این ماجرا بی‌خبر است ولی من از روی حسن نیت این کار را کردم. اگر من احساسات خواهر شما را جریحه‌دار کردم، چیزی است که ندانسته اتفاق افتاده. اما در مورد موضوع دیگر، یعنی اتهام رنجاندن آقای ویکهام… من فقط می‌توانم با شرح ارتباط او با همۀ اعضای خانواده‌ام از خودم دفاع کنم. آقای ویکهام، پسر مرد بسیار محترمی است که سالیان دراز ادارۀ املاک پمبرلی را بر عهده داشت. پدرم تمام هزینۀ تحصیل پسر او را در دوران مدرسه و بعد هم در کمبریج پرداخت کرد، چون پدرش نمی‌توانست از عهدۀ مخارج تحصیلات خوب و ممتاز او بربیاید. پدرم به موقعیت‌های اجتماعی این مرد جوان علاقمند بود و امیدوار بود او در کلیسا خدمت کند. (از کتاب غرور و تعصب)

الیزابت از دیدن اینکه جِین به سلامت و زیبایی همیشه بود، خوشحال شد؛ اما در آن ملاقات کوتاهِ یک‌شبه فرصت کمی برای صحبت داشتند. الیزابت بقیه‌ی سفر تا هانسفورد را قبراق و سرحال سپری کرد. سرانجام نگاهش به خانه‌ی کشیش بخش افتاد. باغ در سراشیبی جاده بود و خانه به شکل دل‌انگیزی داخل آن قرار داشت.

شارلوت با خوشحالی از الیزابت استقبال کرد. آقای کالینز با خوشامدگویی دورودرازش مدتی آن‌ها را کنار دروازه نگه داشت. الیزابت در شگفت بود که چطور دوستش می‌توانست با چنین شریکی، برای تمام عمر این‌قدر بشاش باشد. مشخص بود که شارلوت از خانه‌ی کوچکش لذت می‌برد و چیزهای کوچکی یافته بود که بیشتر روز آقای کالینز را بیرون خانه نگه می‌داشت. به همان اندازه واضح بود که همسایه‌شان آن‌ها را سرگرم نگه می‌داشت. آقای کالینز گفت: «ما هفته‌ای دو بار توی رُزینگز شام می‌خوریم. مطمئنم بانو کاترین نام شما رو نیز توی هر دعوت‌نامه میاره.»

روز بعد کالسکه‌ی بانو کاترین جلوی خانه نگه داشت. خانم و آقای کالینز باعجله برای خوشامدگویی رفتند. دختر بانو کاترین خشک و رسمی روی صندلی نشسته بود و داخل نمی‌آمد.

الیزابت وقتی از پنجره بیرون را نگاه کرد، لبخند زد. «کج‌خلق به نظر می‌رسه. همسر کاملی برای دارسی می‌شه.»

خانم و آقای کالینز کنار دروازه ایستادند تا با دوشیزه دو بورگ صحبت کنند. سِر ویلیام درست در درگاه خانه ایستاد و هر وقت دوشیزه دو بورگ آن‌ طرف را نگاه می‌کرد، برایش تعظیم می‌نمود. ماریا از یک پنجره به پنجره‌ای دیگر می‌دوید تا دید بهتری داشته باشد. بالاخره کالسکه راه افتاد.

شارلوت گفت که روز بعد همگی در رُزینگر شام خواهند خورد. آقای کالینز از اینکه چطور رفتار کنن، برایشان سخنرانی دورودرازی کرد. وقتی آن‌ها رسیدند، سِر ویلیام از شدت بهت، زبانش بند آمد. ماریا مثل خرگوشی زیر سایه‌ی یک شاهین به نظر می‌رسید. (از کتاب غرور و تعصب)